بازرگاني را ديدم كه صد وپنجاه شتر بار داشت و چهل بنده خدمتكار.

شبي در جزيره كيش مرا به حجره خويش در آورد، همه شب نياراميد از سخنهاي پريشان گفتن كه «فلان انبارم به تركستان است و فلان بضاعت به هندوستان، و اين قباله فلان زمين است و فلان چيز را فلان، ضمين».

گاه گفتي: «خاطر اسكندريه دارم كه هوايي خوش است».

باز گفتي: «نه كه درياي مغرب مشوش است. سعديا سفري ديگرم در پيش استاگر آن كرده شود بقيت عمر خويش به گوشه اي بنشينم».

گفتم: «آن كدام سفر است؟» گفت: «گوگرد پارسي خواهم بردن به چين كه شنيده ام قيمتي عظيم دارد و از آنجا كاسه چيني به روم آرم و ديباي رومي به هند و فولاد هندي به حلب و آبگينه حلبي به يمن و برد يماني به پارس و از آن پس، ترك تجارت كنم و به دكاني بنشينم».

انصاف ازين ماخوليا چندان فرو گفت كه بيش طاقت گفتنش نماند.

گفت: « اي سعدي تو هم سخني بگوي از آنها كه ديده اي و شنيده!»

گفتم:

آن شنيدستي كه در اقصاي غور بار سالاري بيفتاد از ستور

گفت چشم تنگ دنيا دوست را يا قناعت پر كند، يا خاك گور