برسی پلتفورم Sandy Bridge-E X79 کمپانی اینتل

بحث در مورد این پلتفورم را از سوکت جدید مورد استفاده آغاز می کنیم. با

توجه به مصرف توان بالاتر پردازنده های این پلتفورم، خطوط ارتباطی بیشتر

PCI Express که توسط پردازنده کنترل می شوند و همچنین استفاده از چهار

کانال حافظه سیستم، تعداد پین های بیشتری جهت ارتباط پردازنده با مادربورد

مورد نیاز است. به همین منظور اینتل سوکت جدیدی را برای این پلتفورم در نظر

گرفته است.

در گام دوم از بررسی این پلتفورم به سراغ مادربورد می رویم. مادربورد

های این پلتفورم با چیپست Intel X79 عرضه می شوند. اینتل کماکان سنت قدیمی

خود را حفظ کرده و چیپست های رده High End را با پیشوند X نام گذاری می

کند. بر خلاف پلتفورم Sandy Bridge با سوکت LGA 1155 که با چیپست های

متفاوتی سازگار بود، X79 در حال حاضر تنها چیپست سازگار با این پلتفورم می

باشد.

در این پلتفورم نیز همچون پلتفورم های Lynnfield (سوکت 1156) و Sandy

Bridge (سوکت 1155) و بر خلاف پلتفورم High End قبلی، بسیاری از وظایف پل

شمالی مادربورد به پردازنده منتقل شده و مادربورد های این پلتفورم به پل

شمالی نیازی نداشته و چیپست X79 یک چیپست تک چیپ بشمار می آید. اینتل این

چیپ را Platform Controller Hub یا PCH می نامد. وظیفه اساسی PCH در این

پلتفورم ها برقرای ارتباط بین مادربورد با دستگاه های ورودی و خروجی می

باشد که سابقا اکثر این وظایف را پل جنوبی یا South Bridge بر عهده داشت.

در ادامه بررسی چیپست X79 مروری خواهیم داشت به امکانات ارتباطی این چیپست.

PCH در این پلتفورم به وسیله یک رابط DMI با پهنای باند 20GB/s به

پردازنده متصل است. این چیپست نهایتا از 14 پورت USB 2 پشتیبانی می کند.

نکته جالب توجه عدم پشتیبانی این چیپست از USB 3 می باشد. سازندگان

مادربورد در صورت تمایل می توانند از چیپ های کنترل کننده USB 3 به تعداد

مورد نیاز بر روی بورد استفاده کنند. اغلب این چیپ ها با رابط PCI Express

x1 به PCH متصل می شوند و از دو پورت USB 3 پشتیبانی می کنند. این PCH از 8

مسیر (Lane) PCI Express 2 پشتیبانی می کند که تولید کننده مادربورد می

تواند از آنها برای مواردی همچون چیپ کنترل کننده USB3 و SATA 3 ، کارت

شبکه و همچنین اسلات های PCI Express استفاده کند. این اسلات ها توانایی

پشتیبانی از کارت گرافیکی را ندارند. هر مسیر PCI Express 2 پهنای باندی

برابر 1GB/s دارد.

بیشتر فضای Die پردازنده را حافظه L3 آن تشکیل می دهد. این پردازنده ها

دارای 20 مگابایت حافظه L3 می باشند که در مدل های مختلف اینتل مقداری از

آن را غیر فعال کرده است. حافظه L3 بین تمامی هسته ها مشترک می باشد و

تعداد ترانزیستور های بالای این پردازنده ها بیشتر به دلیل حافظه L3 بالای

آنهاست.

همانطور که در شکل ملاحظه می شود این پردازنده ها دارای 8 هسته هستند که

اینتل برای نسخه های Desktop دو هسته را غیر فعال کرده است. این دو هسته در

پردازنده های Xeon این نسل فعال می باشند. احتمال دارد اینتل با ارائه

نسخه (Revision) های بهبود یافته این پردازنده ها و کم کردن مصرف انرژی آن،

مدل های 8 هسته ای این معماری را برای Desktop روانه بازار کند.

در این نسل از پردازنده ها قسمت GPU بطور کامل حذف شده است و برای استفاده

از این پردازنده ها کارت گرافیکی جداگانه مورد نیاز خواهد بود. علاوه بر

این کاربران این پلتفورم از فناوری Quick Sync نیز بی بهره خواهند بود.

فناوری Quick Sync به کاربران این امکان را می داد که با استفاده از نرم

افزار های پشتیبانی کننده از این فناوری، فایل های ویدئویی خود را با سرعت

بالایی ویرایش و یا تبدیل کنند. با توجه به مصرف انرژی و سایز بالای هسته

Sandy Bridge-E، اضافه کردن تراشه گرافیکی موجب هر چه بزرگتر شدن هسته و در

نتیجه افزایش بیشتر مصرف انرژی آن می شد که اینتل با در نظر گرفتن این

موارد تصمیم به حذف تراشه گرافیکی گرفته است.

قسمتی از فضای پردازنده که سابقا در اختیار قسمت گرافیکی بود در این نسل به

کنترل کننده حافظه اختصاص یافته است. این کنترل کننده حافظه که فضای

بیشتری نسبت به کنترل کننده حافظه نسل های پیش اشغال کرده است، از حافظه

های DDR3 در حالت 4 کاناله پشتیبانی می کند. هر یک از این کانال ها 64 بیتی

بوده و بصورت پیش فرض از حافظه هایی با سرعت 1600MHz پشتیبانی می کنند. هر

کدام از این کانال ها پهنای باندی برابر 12.8 GB/s دارند. بنابر اعلام

کمپانی اینتل چنانچه در هر کانالی دو حافظه RAM نصب شود فرکانس پشتیبانی

شده 1333MHz خواهد بود.

مادربوردهای این پلتفورم 4 یا 8 شکاف برای نصب حافظه های DDR3 دارند. تولید

کنندگان حافظه های DDR3 محصولات جدیدی را برای این پلتفورم آماده کرده اند

که در بسته بندی های 4 و 8 ماژول به فروش خواهند رسید.

بنا بر نتایج تست های اولیه، استفاده از چهار کانال حافظه تاثیر چندانی بر

افزایش کارایی نداشته و برای اغلب موارد استفاده از دو کانال حافظه کارایی

قابل قبولی ارائه می دهد. این قضیه پیشتر در مورد پلتفورم X58 که از سه

کنال حافظه پشتیبانی می کرد صادق بود.

کنترل کننده PCI Express در داخل پردازنده و در قسمت I/O قرار دارد. این

پردازنده ها از 40 مسیر PCI Express پشتیبانی می کند. بنابر اعلام اینتل

این پردازنده ها از استاندارد PCI Express 3 پشتیبانی می کنند. البته این

پشتیبانی به “استفاده از برخی قطعات خاص” منوط شده است. با توجه به اینکه

در حال حاضر هیچکدام از کارت های گرافیکی موجود در بازار از PCI Express 3

پشتیبانی نمی کنند، احتمالا منظور اینتل از برخی قطعات خاص به این مساله

مربوط می شود. کارت های گرافیکی AMD Radeon HD 7000 در روی این پلتفورم از

PCI Express Gen3 پشتیبانی می کنند ولی در مورد مارت های گرافیکی سری

GeForce 600 nVIDIA قضیه اندکی متفاوت است.

این 40 مسیر PCI Express برای ارتباط با کارت های گرافیکی تدارک دیده شده

اند و اینتل 3 حالت را برای استفاده از چندین کارت گرافیکی در نظر دیده است

: (لازم به ذکر است این پلتفورم از فناوری های nVIDIA SLI و AMD Crossfire

X پشتیبانی می کند.)

1- 2 لینک PCI Express x16 و یک لینک PCI Express x8

2- یک لینک PCI Express x16 و 3 لینک PCI Express x8

3- یک لینک PCI Express x16 ، دو لینک PCI Express x8 و دو لینک PCI Express x4

البته در صورت استفاده از دو کارت گرافیکی دو لینک PCI Express x16 استفاده

خواهد شد. این در حالی می باشد که پلتفورم Sandy Bridge در حالت استفاده

همزمان از دو کارت گرافیکی دو لینک PCI Express x8 در اختیار داشت. این

قضیه در دنیای واقعی تاثیر چندانی ندارد. تست های انجام شده در حالت

CrossFire برای مقایسه کارایی این دو پلتفورم در این ضمینه حاکی از کارایی

برابر این پلتفورم ها می باشد.

هسته 32 نانومتری پردازنده های Sandy Bridge-E نسبت به پردازنده های پیشین

Desktop بزرگتر بوده و ابعادی برابر 20.8mm x 20.9mm و مساحتی بالغ بر

435mm2 دارد که باعث می شود حتی از بسیاری از GPU ها نیز بزرگتر باشد. برای

مقایسه باید گفت پردازنده های Sandy Bridge تنها نصف این مساحت هسته را

دارا بوده و هسته بولدوز 315mm2 وسعت دارد. البته نزدیکترین مساحت هسته به

پردازنده های Sandy Bridge-E در اختیار پردازنده های Thuban کمپانی AMD به

میزان 346mm2 می باشد.

از لحاظ تعداد ترانزیستور ها نیز این پردازنده ها رکورد دار هستند. هسته

Sandy Bridge-E در حدود 2.27 میلیارد (!!) ترانزیستور دارد و نزدیکترین

پردازنده به این خانواده پردازنده های Bulldozer کمپانی AMD با دو میلیارد

ترانزیستور می باشند. پردازنده های خانواده Gulftown 1.17 میلیارد

ترانزیستور و پردازنده های Sandy Bridge حدود یک میلیارد ترانزیستور دارند.

با این وجود تعداد ترانزیستور های این پردازنده با رقم 3 میلیارد

ترانزیستور تراشه گرافیکی GF110 کمپانی nVIDIA (تراشه استفاده شده در

ساختمان GeForce GTX580) فاصله دارد. میزان حافظه های L1،L2 و L3 از مهم

ترین عوامل تاثیرگذار بر تعداد ترانزیستور می باشند.

در ابتدا اینتل تنها دو پردازنده از این سری را روانه بازار کرد. مدل قوی

تر Core i7 3960X نام دارد و از پردازنده های Extreme Edition بحساب می

آید. این پردازنده 990 دلاری 15 مگابایت حافظه L3 داشته و 6 هسته آن در

فرکانس 3.3GHz فعالیت می کنند که این فرکانس در صورت استفاده از هسته های

کمتر تا 3.9GHz بصورت خودکار افزایش می یابد..این افزایش فرکانس بدلیل

استفاده این پردازنده از فناوری Turbo Boost کمپانی اینتل می باشد. فناوری

Hyperthreading در این مدل فعال بوده و این مدل توانایی پردازش 12 رشته را

دارا می باشد مصرف این پردازنده 130 وات اعلام شده است. نهایت ضریب این

پردازنده 57x می باشد که البته اغلب این پردازنده های Core i7 3960X

توانایی فعالیت در این ضریب را ندارند.

مدل دیگر Core i7 3930K نام دارد. این پردازنده از هر نظر مشابه پردازنده

Core i7 3960X می باشد با این تفاوت که فرکانس هسته های آن 3.2GHz بوده و

دارای 12Mb حافظه L3 می باشد. پیشوند K موجود در نام این پردازنده همانند

برخی پردازنده های Sandy Bridge، به معنای ضریب باز بودن این پردازنده برای

اورکلاک می باشد. نهایت ضریب این پردازنده نیز 57x می باشد. توانایی

اورکلاک این پردازنده کمتر از Core i7 3960X اعلام شده است. قیمت این مدل

در حدود نصف مدل قبلی است. قیمت 555 دلاری، این پردازنده را به انتخاب

بسیار مقرون به صرفه تری بدل می کند. کمتر کاربری حاضر است تنها به دلیل 3

مگابایت حافظه L3 بیشتر 435 دلار اضافی پرداخت کند.

مدل جدیدتر معرفی شده Core i7 3820 نام داشت و پردازنده ای 4 هسته ای با

قابلیت پردازش 8 رشته عملیات موازی بود. سرعت هسته آن بالاتر از مدل های 6

هسته ای و برابر 3.6GHz بوده (قابل افزایش بویسیله Turbo Boost تا 3.9GHz) و

حافظه L3 ای برابر 10Mb دارد. پشتیبانی حافظه این پردازنده مشابه دو مدل

دیگر خواهد بود (1600MHz در حالت 4 کاناله). قیمت این پردازنده ما بین 300

الی 400 دلار تخمین زده می شود. مصرف انرژی این مدل 4 هسته ای نیز 130 وات

می باشد. این پردازنده از سوی اینتل “ضریب باز جزئی” اعلام شده و نهایت

ضریب آن 43x می باشد.

جدیدترین و قویترین پردازنده ی Sandy Bridge کمپانی اینتل: Core i7 2700K

یک مدل جدید از پردازنده های ۴ هسته ای سری Core i7 با معماری Sandy Bridge را عرضه کرد. این پردازنده Core i7-2700K نام دارد.

و اما مشخصات پردازنده ی جدید: مثل سایر پردازنده های سری پل

شنی (SNB) دارای ۴ هسته بوده و برای سوکت LGA1155 طراحی شده است. در تولید

آن از فرآیند ۳۲ نانومتری استفاده شده و سرعت آن ۳٫۵ گیگاهرتز است. حرف K

نشان می دهد که مثل مدل ۲۶۰۰K دارای ضریب کلاک پایه آنلاک شده است و برای

اورکلاک کردن کاملا مناسب می باشد. سلسله دستورات AVX و AES در این مدل نیز

مثل سایر مدل ها پشتیبانی شده است، تکنولوژی HyperThreading اینتل که به

نوعی هسته های مجازی برای پردازش ایجاد می کند در این مدل نیز وجود داردو

به عبارت دیگر در ویندوز ۸ هسته مشاهده می کنید که در واقع ۴ هسته ی آن

واقعی و فیزیکی است و ۴ هسته ی دیگر منطقی، مجازی یا Logical است.

هر هسته ۲۵۶ کیلوبایت حافظه ی کش سطح ۲ دارد و ۸ مگابایت

حافظه ی کش به طور مشترک بین تمام هسته ها به عنوان کش سطح ۳ وجود دارد.

مشخصات ذکر شده مثل بهترین مدل سابق یعنی ۲۶۰۰K است و تنها تفاوت در مورد

سرعت پردازنده است که ۱۰۰ مگاهرتز بیشتر می باشد.

کنترلر حافظه ی RAM به صورت مجتمع می باشد و دو کانال حافظه ی

DDR3 را کنترل می کند. PCI Express و گرافیک مجتمع HD 3000 مشابه مدل های

قبل طراحی شده است. توان طراحی حرارتی نیز همان ۹۵ واتی است که در مدل های

سابق دیده میشد.

قیمت این پردازنده برخلاف چیزی که Amazon یا Mwave برای پیش

فروش در نظر گرفته بودند ۳۸۰ دلار نیست بلکه تنها ۱۵ دلار نسبت به Core

i7-2600K بیشتر است و ۳۳۲ دلار آمریکا به فروش میرسد.

پردازشگرهای e7 اینتل با 10 هسته و 20 تريد

شاید نباید از پردازنده های دو هسته ای یک گیگاهرتزی روی اسمارتفون

هایمان تعجب کنیم! چون خانواده E7 از سری پردازنده های زئون؛ بسیار تعجب

آور تر است. حالا اینتل با ارائه دادن خانواده ده هسته ای پردازنده های

زئون، فصل جدیدی را در پردازنده ها شروع کرده است. شاخص ترین نکته این

جاست که این پردازنده ها با استفاده از قابلیت هایپر تریدینگ اینتل،

قابلیت پشتیبانی از 20 ترید را دارند. یعنی انجام 20 عملیات پردازشی به

طور همزمان! (یک عملیات پردازشی، ممکن است شامل هزاران هزار دستور باشد)

این پردازنده بر مبنای معماری 32 نانومتری این شرکت ارائه شده اند و با

ارائه ی 10 هسته + تکنولوژی هایپر تریدینگ؛ می توانند عملکردی 40 درصد

بهتر از سری 7500 زئون، ارائه دهند. همچنین، امکانات صرفه جویی انرژی کمک

می کنند که مصرف انرژی این پردازنده نیز کاهش پیدا کرده و سازگاری بیشتری

با محیط زیست داشته باشد. لازم نیست بگوییم که می توان کار های فوق العاده

ای با این پردازنده انجام داد. که این شامل تمرکز بیشتر برای پردازش

موازی نیز می شود. اگر از بازار هدف سخن به میان آوریم، باید به سرور ها

اشاره کنیم.

این پردازنده ها برای کار های سنگینی که نیازمند داده ی زیادی می باشند؛

ایده آل هستند. یعنی فیس بوک هم می تواند به یک کاندید خوب برای استفاده

از آن ها تبدیل شود. البته فقط سرور ها مد نظر نیستند و طیف بسیار گسترده

ای از کار های سنگین وجود دارد که این پردازنده گزینه ی ایده آلی برای آن

هاست.

اینتل همچنین 10 مدل از پردازنده های 10 هسته ای تولید کرده که بسته به

نیاز خود بتوانید آن ها را انتخاب کنید. سه مدل: E7-4870 , E7-2870 ,

E7-8870؛ از این مدل ها نماینده ی این مدل ها هستند که همگی سرعتی برابر

2.4 گیگاهرتز با TDP (طراحی حرارتی نقطه ای) 130 وات دارند.

این کمپانی همچنین یک نسخه از چیپ ها را هم عرضه کرده که کارایی بالا را

در کنار ولتاژ کم عرضه کند. البته یک ورژن با فرکانس بهینه هم وجود دارد.

پردازنده های 10 هسته ای ولتاژ پایین E7-8867L با فرکانس 2.13 گیگاهرتز و

105W TDP عرضه شده و پردازنده ی 8 هسته ای E7-8837 نیز با فرکانس 2.67

گیگاهرتز و 130W TDP عرضه می گردد.

در مورد قیمت هم باید گفت که ارزان ترین مدل 774 دلار قیمت داشته و گران

ترین مدل 4616 دلار قیمت خواهد داشت. پس به طور خلاصه حداکثر امکاناتی که

در سری E7 می توانید بیابید، این ها هستند: 10 هسته و 20 ترید پردازشی –

30 مگابایت کش – پشتیبانی از دستورات جدید برای استاندارد پیشرفته

رمزگذاری – 2 ترابایت حافظه ی رم DDR3 (به کار گیری تکی پردازنده برای 43

سیستم که از رم 32 گیگابایت پشتیبانی می کنند.) و پشتیبانی از DIMM با

ولتاژ پایین و …