نهنگ

در متون قدیمی ادبیات فارسی، نهنگ به معنای تمساح به کار رفته است[۱]. برای
اشاره به این پستاندار آبزی تنومند، همان واژهٔ ماهی به کار می‌رفته است
(مانند ماهی عنبر یا داستان «یونس و ماهی»).


شکار و وضعیت بقا


به استثنای نهنگ شکار کوتوله، همه دیگر نهنگ‌های بزرگ‌جثه قربانی شکار
گسترده توسط صنعت شکار نهنگ بوده‌اند. بیش از ۲ میلیون نهنگ توسط ابزارهای
پیشرفته شکار در قرن ۲۰ام شکار شدند و این باعث شد که نهنگ‌های شکار و
خاکستری و قطبی تا سال ۱۹۰۰ به شدت کاهش جمعیت پیدا کنند و تا مرز انقراض
پیش بروند.


با آنکه امروزه به نظر می‌آید که جمعیت بسیاری از این گونه‌ها در حال بهبود
و بازیابی خود است، بعضی هنوز بسیار تهدیدپذیر باقی مانده‌اند. در میان
بیشترین تهدید شده‌ها می‌توان به

نهنگ شکار اطلس شمالی، نهنگ شکار آرام شمالی، جمعیت‌های نهنگ قطبی ساکن
شمال اقیانوس اطلس، جمعیت‌های نهنگ خاکستری ساکن غرب اقیانوس آرام، بیشتر
جمعیت‌های نهنگ آبی اشاره کرد


در تبعید


نهنگ‌ها گاه به منظور نمایش و انجام حرکات نمایشی در جلوی بازدیدکنندگان،
به پارک‌های نمایشی پستانداران دریایی برده می‌شوند. نهنگ‌هایی همچون بلوگا
از پر هوادارترین نمونه‌های نهنگ در پارک‌هایی همچون سی ورلد هستند.


کنشگران محیط زیست و هواداران حقوق جانوران تاکنون پویش‌های بسیاری را در
زمینه جلوگیری از بهره‌گیری نمایشی از این جانوران انجام داده‌اند. در یک
نمونه از چنین اقدام‌هایی، کنشگران با ارایه شکایتی به دادگاه بهره‌کشی از
نهنگ‌ها در پارک‌های آبی شهرهای اورلاندو و سن دیگو را مخالف با ماده منع
بردگی در قانون اساسی آمریکا

است. این مبارزه با رای دادگاه مبنی بر آنکه آن ماده درباره انسان‌ها است و نه جانوران، ناکام ماند.

رتيل

تارانتولا نام عمومی خانواده ای از عنکبوت های میگالومورف به نام ترافوسیده
است که بیشتر در مناطق گرمسیری و بیابانی یافت می‌شوند. تا کنون حدود ۹۰۰
گونه تارانتولا شناسایی شده‌است. تمامی گونه های تارانتولا شکارچی هستند و
بیشتر با استفاده از کمین به شکار می‌پردازند. برزگ‌ترین گونه تارانتولا ها
می‌توانند موش‌ها و حتی پرندگان کوچک را شکار کنند. بیشتر تارانتولاها
برای انسان‌ها بی‌خطر می‌باشند و حتی برخی از گونه‌های آنها به عنوان جانور
خانگی محسوب می‌شوند در حالی که هنوز آمار دقیقی از میزان آمار مرگ و میر
انسانی ناشی از نیش تارانتولا در دست نیست. نیش تارانتولا زهری دارد که
گاهی می‌تواند ناراحتی‌های شدیدی در طی یک دوره چند روزه به وجود بیاورد.

بسته به نوع گونه اندازه آنها از ۲٫۵ تا ۳۰ سانتی متر متغیر است. بزرگترین
گونه تارانتولای غول پیکر پرنده خوار است که در حدود ۳۰ سانتی متر طول و
۱۷۰ گرم وزن دارد. این گونه در جنگلهای بارانی آمریکای شمالی یافت می‌شود.
این نوع تارانتولا اغلب از سوسک‌ها، مارها، مارمولک‌های کوچک، غورباقه‌ها،
پرنده‌ها و حتی خفاش‌ها و موش‌های کوچک تغذیه می‌کند.

سگ



برخی تحقیقات نشان می‌دهند که سگ‌ها دست کم در حدود پانزده هزار سال پیش از
گرگ‌ها اهلی شده‌اند، اما با معیار قرار دادن شواهدی که از فسیل‌ها و از
آزمایش دی‌ان‌ای به دست آمده‌است سگ‌ها از یک صد هزار سال پیش اهلی شده
بودند. تحقیقات دیگر نشان می‌دهند که از اهلی شدن سگ‌ها زمان کمتری می‌گذرد
و سگ‌ها از اهلی کردن سگ‌های وحشی که از قبل از گرگ‌ها منشعب شده بودند به
وجود آمده‌اند.سگ‌ها دو نوع کلی دارند. (سگ‌های شکاری و سگ‌های خانگی)

منشاء سگ‌ها



سگهای اهلی همانند روباه، شغال، گرگ و دینگو متعلق به خانواده گوشتخواران می‌باشند. دینگو نوعی پستاندار

است که از نظر جایگاه بین اجداد سگ و پریا قرار دارد. ارتفاع آن ۵۰ سانتی
متر بوده، به رنگ قرمز تا حنائی روشن یافت می‌شود. اولین اعضای خانواده سگ
سانان حدود ۲۵ میلیون سال قبل در شمال آمریکا رفتند، روباه‌ها از این گروه
مشتق شدند. سابقه نگهداری سگ‌ها در اروپا به حداقل ۱۰ هزار سال قبل بر
میگردد.بیشتر شواهد نشان می‌دهد که اصلیت سگ‌های اهلی منسوب به آفریقا و
آسیا است و از آنجا به همراه مهاجرین به اروپا آورده شده‌اند. سابقه اهلی
کردن سگ در جنوب غربی آسیا به ۲۰ هزار سال قبل برمی گردد.دانشمندان در مورد
اینکه اجداد وحشی سگ‌ها، گرگ، شغال، یا دینگو بوده‌است اختلاف نظر دارند.
هر چند که در مورد این نکته که گرگ و احتمالا شغال در خانواده سگ‌ها قرار
دارند متفق القول هستند. گروهی بر این عقیده‌اند که تمام سگ‌ها از پستاندار
اولیه به نام maicid که بیش از ۵۰ میلیون سال قبل می‌زیسته‌است مشتق
شده‌اند.گروهی دیگر نوعی گوشتخوار به نام Canis Ferus را که منقرض شده‌است،
منشا سگ‌های اهلی می‌دانند اما مدارکی دال بر وجود این گوشتخوار به دست
نیامده و این تنها یک فرضیه‌است.



منشا نژادهای سگ



همان طوری که در طبیعت، تمامی موجودات زنده خودشان را با شرایط محیطی و
تغییرات آب و هوایی وفق می دهند هیچ شکی وجود ندارد که سگ‌ها نیز که در
مراحل اولیه در نقاط مختلف جهان به وجود آمدند خودشان را با این شرایط
سازگار کرده باشند . سگ‌های تازی اولیه برای نواحی بیابانی و جلگه ای و
سگ‌های مستیف برای نواحی کوهستانی و جنگلی سازش یافتند. موتاسیون (جهش)
موجب افزایش تعداد گونه‌ها شد و بتدریج این گونه‌ها آگاهانه توسط انسان به
کار گرفته و پرورش داده شد. جمجمه‌ها و استخوان‌های یافت شده از عصر حجر
نشان می دهد که حد اقل چهار نوع سگ در اروپا وجود داشته است که از نظر جثه و
شکل جمجمه با هم تفاوت داشتند.دور از واقعیت خواهد بود اگر تصور کنیم که
انسان در ایجاد این چهار گونه دخالتی داشته است. منشا این چهار گونه ممکن
است متفاوت باشد.

شتر



شتر ویژگی‌های خاصّی دارد که مهم‌ترین آنها تحمّل شرایط سخت صحرا و دماهای
گوناگون و به‌ویژه گرمای شدید تابستان و کمبود آب و علوفه است. ترکیب
جسمانی شتر با دیگر جانوران اختلاف زیادی دارد، و این اختلاف انگیزه شده که
شتر در درازا روزهای سال در صحرا زندگی کند و از بوته‌ها و درختچه‌های
گوناگون صحرایی و کویری و حتی از بوته‌های شور و خاردار تغذیه کند. عرب‌ها
از زمان‌های بسیار دور از شتر استفاده کرده و می‌کنند. آن‌ها به این حیوان
اهلی لقب کشتی صحرا سفینةالصحراء داده‌اند.



شتر حیوان مفیدی است و کاربردهای فراوانی دارد. این حیوان علاوه بر اینکه
وسیله اصلی رفت و آمد ساکنین صحراست، از سویی دیگر می‌تواند خوراکی آدمی و
وسایل مورد نیاز دیگر را به انسان عرضه کند و انسان می‌تواند با تغذیه با
شیرشتر و گوشت شتر، تا هفته‌ها در صحرا زنده بماند. هم چنین می‌توان از
چربی کوهان به جای کره استفاده کرد و پشم شتر را در ساختن خیمه‌ها، پتو،
فرش، لباس‌های پشمی، طناب و ریسمان به کار برد. هم چنین می‌توان از مدفوع
خشک شده شتر برای روشن کردن آتش استفاده کرد و پس از کشتار شتر می‌توان از
پوست آن برای ساختن کفش و مشک و چیزهای دیگر استفاده کرد. شتر از جانورانی
است که با محیط‌های خشک و بی‌آب و علف و صحرا سازگار شده و این سازگاری
انگیزه شده است که به خوبی بتواند آب و هوای گرم و خشک، بی‌آبی و کم‌خوراکی
را تحمل کند.



کوهان، عضوی قابل توجه در شتر است که تنها از چربی و عضلات تشکیل شده و در
آن استخوانی وجود ندارد و شتر در شرایط بی‌خوراکی تا چندین روز می‌تواند با
اعتماد به وجود این چربی و سوخت و ساز آن زنده بماند.



کف پای شتر حالت مخصوص به خود دارد و از دو بخش تشکیل شده است و کلفت و پهن
است و مانع از این می‌شود که پای شتر در شن‌های ریز صحرا فرو رود. چشم‌های
شتر دارای مژگان‌های بلندی است که به همراهی پلک‌ها، چشم‌ها را از
طوفان‌های شنی و از تابش شدید آفتاب محافظت می‌کند. منخرین شتر دارای
شکاف‌های طولی است که شتر در هنگام تنفس می‌تواند بینی را به خوبی از هم
باز کند و بیشترین میزان هوا را وارد ریه‌های خود کند و در هنگام بروز
طوفان‌های شنی بینی خود را ببندد. هم چنین شتر دارای فک درازی است که به
طور جانبی حرکت می‌کند و می‌تواند عمل جویدن را به خوبی انجام دهد. شتر
می‌تواند بیشتر از هر حیوان دیگر بی‌آبی را تحمل کند و اکنون آشکار شده است
که شتر به علت اختلاف زیاد درجه حرارت بدنش می‌تواند آب بدن خود را حفظ
نماید. زیرا که از این آب برای خنک کردن بدن استفاده نمی‌کند. درجه حرارت
بدن شتر ثابت نیست و به آهستگی همراه با ارتفاع درجه حرارت محیط بالا
می‌رود_س

شامپانزه

شامپانزهٔ معمولی در حالت ایستاد ۱.۷ متر قد و تا ۷۰ کیلوگرم وزن دارد.
ماده‌ها عموماً کوچکترند. بازوان بازشدهٔ شامپانزهٔ معمولی تا یک و نیم
برابر قدش می‌رسند. دست‌های آنها بزرگتر از پاهایشان است.



بونوبوها از شامپانزه‌های معمولی کوتاه‌تر و لاغرترند، ولی دست و پای
درازتری دارند. هر دو گونه از بازوان قوی و دراز خود برای بالارفتن از
درختان استفاده می‌کنند. شامپانزه‌ها در هنگام راه رفتن روی زمین، معمولاً
با چهار دست و پا با مشت‌های گره‌کرده راه می‌روند. این نوع سیستم حرکت به «



مشت‌پیمایی» مشهور است.



پاهای شامپانزه از اورانگوتان برای راه رفتن مناسب‌تر است. به این خاطر که
کف پای شامپانزه پهن‌تر و انگشتان پا در آنها کوتاه‌تر می‌باشد. هم
شامپانزهٔ معمولی و هم بونوبو می‌توانند ایستاده روی دو پا راه بروند، و
این کار را در هنگامی که از دست یا بازویشان برای حمل کردن اجسام استفاده
می‌کنند انجام می‌دهند. موی آنها سیاه است و صورت، انگشتان و کف دست‌ها و
کف پاها بدون مو است. شامپانزه‌ها مانند دیگر



کپی‌های بزرگ دم ندارند. برآمدگی استخوانی بالای چشم‌ها به پیشانی آنها ظاهری توررفته می‌دهد. بینی



آنها صاف است. آرواره جلو زده است، و لب‌ها می‌توانند بیرون بزنند. اندازهٔ مغز یک شامپانزه حدود نصف مغز یک انسان است



بیضه‌های شامپانزه نسبت به کل بدنش به صورت غیرعادی بزرگ است. در شامپانزه
وزن آن به طور متوسط ۱۱۰ گرم است. در مقایسه با آن در گوریل ۲۸ گرم و در
انسان ۴۳ گرم می‌باشد. دلیل آن



رقابت اسپرم‌ها در نتیجهٔ طبیعت چندشوهری شامپانزه‌ها و رفتار خاص جفت‌گیری آنها دانسته شده‌است



در هر دو گونه رنگ پوست بی‌حفاظ صورت، دستان و کف پاها از صورتی تا خیلی
تیره متغیر است. به طور کلی رنگ پوست در سنین پایین روشن‌تر است و به مرور
با بالغ شدن رو به تیرگی می‌گذارد.



بونوبوها به نسبت اندام فوقانی درازتری دارند و بیشتر از شامپانزه معمولی
روی دو پا راه می‌روند. پژوهشی در مرکز پزشکی دانشگاه شیکاگو



حاکی از تفاوت‌های ژنتیکی بسیاری در میان جمعیت‌های پراکندهٔ شامپانزه‌ها است



شامپانزه‌ها به طور متوسط در ۸ تا ۱۰ سالگی بالغ می‌شوند و در حیات وحش به
ندرت از ۴۰ سال می‌گذرند. در اسارت، عمر تا بیش از ۶۰ سال گزارش شده‌است.

خرس

دندان خرس تیز نیست و مانند سایر گوشتخواران برای بریدن گوشت طراحی نشده‌است. مثلا در بیشتر

گوشتخواران، دندان نیش بزرگ است و برای کشتن طعمه کاربرد دارد. درخرس‌ها
این دندان‌ها نسبتاً کوچکند و خرس‌ها از آن به عنوان ابزاری برای دفاع
استفاده می‌کنند. دندان آسیای خرس مسطح و پهن است تا بتواند غذاهای گیاهی
را خرد کرده و بکوبد



هریک از دست وپاهای خرس، ۵ چنگال تیز و بلند دارد که جمع نمی‌شود (برعکس
گربه). این دست و پاها برای بالا رفتن از درخت و شکافتن خانه موریانه و
کندوی عسل، یافتن وکندن ریشه گیاهان و گرفتن طعمه بکار می‌رود. راه رفتن
خرس ها با راه رفتن بسیاری از گوشتخواران تفاوت دارد و گویی روی پنجهٔ پا
راه می‌روند که برای افزایش سرعت، کارآمد است. خرس‌ها مثل انسان روی پا هم
راه می‌روند



موی خرس بلند و زمخت است. رنگ موی آنها بسته به این که از چه نوع خرسی
باشند می‌تواند تقریبا هر رنگی داشته باشد. مثلا سفید، بور، کرم، تمام
سیاه، تمام قهوه‌ای،



امید به زندگی خرس‌ها دقیقاً معلوم نیست. به نظر می‌رسد ۲۵ تا ۴۰ سال باشد.
خرس‌های وحشی که در جنگل هستند نسبت به خرس‌هایی که در باغ وحش هستند در
سنین پایین تری می‌میرند



رنگشان از سفید در خرس قطبی تا قهوه‌ای و سیاه در سایر گونه‌ها متفاوت است.
دندانهای آسیای بالا با سطخ زیاد اما برجستگیهای روی آنها کند و صاف
می‌باشد.

این حیوان وحشی انواع گوناگونی دارد که غالبا گوشت‌خوار هستند اما از برخی
خوراکی‌های گیاهی نیز تغذیه می‌کنند. محل زندگی خرس‌ها بسته به انواع آنها
بسیار گوناگون و از جنگل و کوه گرفته تا سرزمین‌های قطبی

گسترده‌است.



خرس‌های قطبی بوی غذا را از فاصله صد مایلی در هوای آزاد و همچنین از فاصله
سه متری در زیر برف تشخیص می‌دهد. این حیوان بسیاری از وقت خود را در زیر
آب سپری می‌کند. آن‌ها در بعضی از کشورها رسماً به عنوان پستانداران دریایی
طبقه بندی می‌شوند

انواع خرس



چند نوع خرس معروف عبارت اند از:



خرس خاکستری

خرس قطبی

خرس پاندا

خرس قهوه‌ای

خرس سیاه

خرس سیاه آسیایی

خرس سیاه آمریکایی

خرس عینکی



خرس تنبل



خرس آفتاب

شاهين

شاهین پرنده ای از راسته ی شکاریان روزانه از تیره بازها است. شاهین جزو
شکاریان بسیار جسور و با شهامت است، و با وجود آنکه از قوش کوچک‌تر است ولی
بعلت جسارتی که دارد گاهی عموماً به عقاب وقوش حمله می‌کند. در حدود ۴۰
گونه از این پرنده شناخته شده است که با نامهای گوناگون زیستگاهشان در
سراسر کره زمین پراکنده است. شاهین عموماً آشیانه خود را در کوهستانهای
بلند و دور افتاده و در غارهای مشرف به پرتگاه‌ها و صخره‌ها بلند می‌سازد
ولابلای صخره‌های کوهستانی تخم گذاری می‌کند. گونه‌های مختلف این پرنده در
کوه‌های ایران فراوان است. شاهین را صیادان جهت شکار تربیت می‌کنند.
زیستگاه این پرنده در کوهستانهای بلند و دور افتاده، و آشیانه خود را در
غارها مشرف به پرتگاه‌ها و صخره‌ها بلند می‌سازد.

نمای ظاهری

شاهین دارای قرنیه‌ای سیاه رنگ و پرهایی زرد رنگ است که به خاکستری
می‌گراید، و زیر گلو وزیر شکمش قهوه‌ای و دارای خالهای تیره است. نر این
پرنده قدری کوچک‌تر از ماده است.

ریشه تاریخی

شاهین در پارسی یعنی «شاهانه»، مانند آهنین که ریشه اش از آهن می‌آید. شکار
کردن با شاهین با آنکه تاریخ اش به دوره پادشاهی آشور می‌رسد، بدون شک در
دوره ساسانی ورزش شاهان بوده زیرا در دوره اسلامی گسترش یافت. شکار با
شاهین پس از آن به اروپا گسترش پیدا کرد. نام شاهین می‌تواند از شکار کردن
شاه با پرنده شکاری ریشه گرفته باشد.

شاهین روزگاری در سراسر دنیا می‌زیست. اما امروزه به شدت کمیاب شده ودر
بعضی جاها دیده می‌شود. احتمالاً معدودی از پرندگان می‌توانند تندتر از
شاهین‌ها پرواز نمایند. گاه سرعتش هنگام شکار به ۲۹۰ کیلومتر در ساعت
می‌رسد. طول آن به ۴۶ سانتیمتر می‌رسد. بالهای گسترده اش به ۱۰۹ سانتیمتر
می‌رسد. شاهین‌ها به پرندگان به اندازه خود وگاه بزرگ‌تر از خود نیز حمله
می‌کنند، بسیاری از پرندگان را می‌کشند. در فرهنگ معین آمده است که برخی
خلبانان از حمله شاهین به هواپیما گزارش کرده اند و این نشان دهنده جسارت
شگفت این پرنده است.

خفاش



خفاش‌ها ۹۶۶ گونه هستند که در میان پستانداران فقط از موشها با ۱۷۰۰ گونه
کمتر هستند. خفاش‌ها در تمامی جهان پراکنده‌اند که بیش از ۲۰۰ گونه در
آفریقاوماداگاسکار

هستند بیش از ۳۰۰ گونه در آمریکای جنوبی و آمریکای مرکزی زندگی می‌کنند و
به همین اندازه در جنب شرقی آسیا٬استرالیا نیز دیده می‌شوند بیش از ۴۰ گونه
نیز در

آمریکای شمالی٬اروپا نیز دیده می‌شوند.

نمونه

خفاش دابنتن

خفاش میوه‌خوار مصری

خفاش خون‌آشام

روباه پرنده



مسیریابی خفاش‌ها

تقریباً هیچ چیز نمی‌تواند از دید خفاشها فرار کند. گوشهای بزرگ آنها
می‌تواند علایمی را که منعکس می‌شود بخوبی جذب کند. خفاشها حتی می‌توانند
اشیایی را که به نازکی مو هستند، تشخیص دهند. فناوری هیچ هواپیمای بی سرو
صدایی نمی‌تواند به پیچیدگی خفاشها باشد.

آنها شبها سریع و آهسته پایین می‌آیند، با چشمانشان حشرات خوابیده را در
جای خود پیدا می‌کنند و با گوشهای بزرگشان می‌توانند حتی صدای بهم خوردن
آرواره‌های یک لارو پروانه را بشنوند.

این حیوانات در تاریکترین شبها حواس خود را فعال می‌کنند. صدای خفاش از
طریق بینی با بسامد بالا و شدت کم توسط انقباض ماهیچه‌های حلق ایجاد
می‌شود. بعد از این که امواج صدا با صید برخورد کرد، بازتاب پیدا می‌کند.
این بازتابش توسط گوشهای خفاش گرفته می‌شود. تنها در آمریکای شمالی ۴۴ نوع
خفاش وجود دارد که بسیاری از جانورشناسان تاکید بر منفعت این پستانداران از
زندگی بشر دارند، زیرا آنها به مقدار زیادی از حشرات موذی تغذیه می‌کنند،
حشراتی که هر سال میلیاردها دلار به کشاورزان و

جنگلبانان ضرر می‌رسانند.



خفاشها همچنین در گرده‌افشانی گیاهان شرکت می‌کنند و باعث پخش و انتشار
بذرها می‌شوند. بخصوص این نقش مهم آنها در جنگلهای بارانی بین گیاهان
گوناگون وحشی مانند

موز، انبه، بادام هندی، خرما و انجیر کاملاً مشهود است.



یک نوع کاکتوس که مکزیکی‌ها از آن نوشابه تهیه می‌کنند، به طور طبیعی تنها
یک بذر از ۳۰۰۰ بذر خود را آزاد می‌کند و اگر نقش مهم خفاشها در این میان
نبود، این گونه گیاهی به سمت انقراض پیش می‌رفت.

فضولات دفع شده از خفاشها نیز در تنظیم زیستبوم (اکوسیستم) نقش بسیار مهمی
دارند؛ چون این مواد شامل باکتری‌هایی هستند که می‌توانند مواد سمی را از
زباله‌ها و

شوینده‌ها جدا کنند.

از جنبه پزشکی هم می‌توان گفت؛ خفاشها خیلی دقیق خود را تمیز می‌کنند و یکی
از تمیزترین حیوانات بوده و در برابر بیماریهای گوناگون پایدار هستند. ضمن
این که پادزیست

تولید می‌کنند _

خرگوش

خَرگوش پستانداری است علفخوار، از خانواده‌ی خرگوشان (Leporidae) و دارای
اندامی شبیه به گربه و گوش‌های دراز و لب‌های شکافدار. دست‌های خرگوش از
پاهایش کوتاهتر است. و بسیار تند حرکت می‌کند، و دارای انواع مختلف است. در
حدود ۶ تا ۸ بچه به دنیا می‌آورد.

در هنگام زمستان به دلیل داشتن پوست سفید پیدا کردن او در برف دشوار است.
تغییر رنگ پوست این حیوان ما را به شگفت می‌آورد یعنی در زمستان سفید شدن
پوست این جانور و در تابستان خاکستری یا قهوه‌ای شدن آن. می‌توان این خرگوش
را مانند آفتاب پرست دانست که او نیز تغییر رنگ می‌دهد. خرگوش قطبی سوراخ
هایی به عمق ۲ متر در برف حفر می‌کند که این مکان جای مناسبی برای مخفی
کردن کودکان به هنگام خطر است.

خاستگاه اصلی ‏این جانور اسپانیا و آفریقای شمالی است اما به بعضی از
کشورهای دیگر هم مهاجرت کرده است. این خرگوش گیاهان بومی را می‌خورد و باعث
می‌شود که سایر جانوران گرسنه بمانند. این جانور همچنین محصولات کشاورزی
را منهدم می‌کند و برای خود سوراخ‌های زیرزمینی حفر می‌کند.

یکی از گونه‌های خرگوش، خرگوش آنقوره است. با توجه به میانگین ۵ تا ۶ بچه
در هر زایمان، می‌توانند ۵۰ الی ۶۰ بچه در سال تولید کنند. این نوع خرگوش
می‌تواند از سه ماهگی باردار شود.

خرگوش ها بیش از ۴۴ گونه اند (اهلی و صحرایی).رنگ آن‌ها خاکستری و قهوه‌ای
است. خرگوش‌های دست آموز رنگ‌های گوناگونی دارند. طول آن‌ها تا ۶۰ سانتیمتر
و وزن آنها تا ۵ کیلوگرم هم می‌رسد. طول عمر آنها تا ۶ سال و دشمنان آنها
روباه، مار، عقاب، و انسان هستند. آن‌ها از نوع پستان‌داران هستند.سرعت
خرگوش به ۴۰ کیلومتر در ساعت هم می‌رسد. خرگوش ماده قادر است که ۵ تا ۸ بچه
به دنیا بیاورد.

پرورش خرگوش در ايران

گوشت خرگوش در ايران به دلیل مسایل مذهبي مصرفي ندارد و حدودا بين سالهاي
۱۳۴۶ تا ۱۳۶۰ بخاطر موهاي آن خرگوشي به نام خرگوش انقوره توليد مي‌شد و به
صورت صنعتي پرورش داده ميشد و به صورت فله به كشور تركيه صادر مي‌شد. از
سال ۱۳۶۰ به بعد حدودا كليه مزارع تعطيل شد. و پرورش به صورت پراكنده در
ايران صورت ميگرفت در سال ۱۳۸۷ آقاي بهروز نصيري پدر علوم پرورش حيوانات
خاص مقاله اي مفصل و جامعه به نام پرورش خرگوش دو منظوره در مجله دام كشت
صنعت به چاپ رساند كه باعث به وجود امدن مزارعي كوچكي در ايران گرديد و اين
صنعت در حال گسترش در ايران مي‌باشد.

عروس دريايي

عمومی‌ترین صفات جانوران که طی مراحل رشد نیز قبل از همه ظاهر می‌شود، تراز
ساختمانی آنهاست. همه جانوران زندگی را از یک سلول آغاز می‌کنند و برخی از
تراز بافت بالاتر نمی‌روند، اما بقیه آنها از این تراز می‌گذرند و بدن
پیچیده‌تری می‌یابند. بدین ترتیب جانوران (متازوآ) را صاحب دو شعبه رده
بندی در نظر می‌گیرند. در شعبه پارازوآ، بالاترین تراز ساختمانی را بافت
تشکیل می‌دهد. این شعبه فقط شاخه اسفنجها را شامل می‌شود. همه جانوران دیگر
که به شعبه یومتازوآ تعلق دارند، با داشتن اندام و دستگاه مشخص می‌شوند.

دومین صفت عمومی که بعد از تراز ساختمانی در حین رشد جانوران ظاهر می‌شود،
نوع تقارن آنهاست. در ابتدا جنین همه جانوران دارای تقارن شعاعی یعنی به
صورت کره‌ای توپر و یا توخالی و متشکل از تعدادی سلول است. بعضی از گروههای
جانوری مانند عروس دریایی این تقارن شعاعی را تا مرحله بلوغ حفظ می‌کنند،
اما در بقیه پس از مدتی جنین تقارن شعاعی ثانویه (مانند ستاره دریایی) و یا
تقارن دو طرفی می‌یابد و لارو و جانور بالغ حاصل از آنها نیز معمولاً همین
نوع تقارن را نگه می‌دارند. بر همین اساس شعبه یومتازوآ را می‌توان به دو
دسته دارای تقارن شعاعی (Radiata) و دارای تقارن دو طرفی (Bilateria) تقسیم
بندی می‌کنند. هر گونه فضا یا حفره عمومی که کاملا توسط بافتهای مزودرمی و
بویژه توسط پرده‌های صفاقی احاطه شده باشد، سلوم (Coelom) نام دارد.
بنابراین جانوران دارای سلوم را متعلق به گروه سلوماتها، می‌دانند. معنای
اصطلاحات آسلومات و پزدوسلومات نیز به همین ترتیب روشن می‌شود. آسلوماتها
جانوران فاقد سلوم و در واقع فاقد هر گونه حفره عمومی هستند. پزدوسلوماتها
دارای پزدوسل یا سلوم کاذب یعنی حفره عمومی هستند که پوشش آن را مستقیما
اکتودرم و آندودرم تشکیل می‌دهند نه صفاق. چنین حفره‌ای در ظاهر به سلوم
واقعی می‌ماند. عروس دریایی جز آسلوماتها می‌باشد.

ساختار عروس دریایی

این موجودات دارای ساختار زیبایی هستند، به همین جهت عروس دریایی نامیده
می‌شوند. عروس دریایی، در اعماق متوسط دریا زندگی می‌کند و بین ۱۰ تا ۲۰
سانتیمتر قطر دارد و بدنی چتر مانند و شفاف ژلاتینی دارد. قطر بدن در مرکز
چتر و در حاشیه لبه‌ها، نازک است و تعدادی تانتاکول در لبه دارد.



دهان چهار گوش در قسمت وسط بدن قرار دارد که به یک حلق لوله‌ای با مقطع ۴
گوش وصل می‌شود و انتهای حلق به معده ختم می‌گردد که دارای ۴ جیب شعاع است.
معده چهار قسمتی است و از این قسمتها، لوله‌های گوارشی یا معدی منشا گرفته
و به صورت مجرای شعاعی حلقوی قرار گرفته و مواد غذایی را به قسمتهای مختلف
می‌رسانند. در اطراف دهان ۴ بازوی دهانی وجود دارد