تمساح

تمساح اغلب از مهره‌داران دیگر مانند انواع ماهی‌ها، خزنده‌ها و پستانداران و بعضی وقت‌ها از بی‌مهرگانی مانند

صدف‌ها و سخت‌پوستان با توجه به گونه‌های خود تغذیه می‌کنند. تمساح شجره

تاریخی دارد و از زمانهای دور وجود داشته و این اعتقاد وجود دارد که از

زمان دایناسور‌ها به این طرف تغییرات ناچیزی داشته‌است. مشخصات ظاهری و

جسمی تمساح

تمساح به‌رغم سابقه ماقبل تاریخ، از انواع پیشرفته خزندگان هستند. برخلاف

خزندگان دیگر، قلب چهار محفظه‌ای، دیافراگم و کورتکس مغزی هوشمند دارد.

سیستم صوتی خارجی تمساح، علائم زندگی آبی و خاکی و سبک زندگی دوره‌ای دارد.

تمساح دوزیست است. تمساح بدن خط دار ناصافی دارد و می‌تواند به سرعت و

راحت در آب شنا کند و همچنین می‌تواند هنگام شنا پاهای خود را در کناره‌های

بدن خود جمع کند و با کاستن از مقاومت آب سریعتر شنا کند. تمساح پاهایی

باانگشتان چسبیده بهم دارد، گرچه این پاها برای پا زدن در آب به کار

نمی‌رود، اما این خصوصیت امکان برگشت سریع و حرکتهای ناگهانی را در آب را

به او می‌دهد. تمساح در مسافت‌های کوتاه، حتی بیرون از آب خیلی سریع

می‌باشد. تمساح آرواره‌های فوق العاده قوی و دندان‌های تیز برای گرفتن و

پاره کردن گوشت دارد.

اگر دهان تمساح بسته نگهداشته شود نمی‌تواند آن را باز کند. بهمین دلیل

برای مطالعه یا حمل و نقل تمساح، معمولاً آرواره‌های او را با نوارهای فلزی

می‌یا با بندهای لاستیکی بزرگ که از تایر و تیوب اتومبیل تهیه می‌شوند،

می‌بندند. تمساح همچنین حرکات جانبی محدودی در گردن خود دارد.

سن

در حال حاضر روشهای معتبری برای سنجش عمر تمساح وجود ندارد، بعضی از

حلقه‌های رشد در استخوانها و دندانهای آنها استفاده می‌کنند که این غیر

اصولی و غیر قطعی است، قدیمی‌ترین تمساح C. proposus در حدود هفتاد سال

زندگی می‌کرده‌است، و شواهد محدودی نیز نشان می‌دهد که بعضی از انواع این

حیوان بیش از صد سال عمر می‌کنند. یکی از قدیمی‌ترین نوع تمساح‌های شناخته

شده در یک باغ وحش در روسیه ظاهراً در سن ۱۱۵ سالگی مرده‌است. گزارشهای

جدید این موارد را تایید نمی‌کند.

نوبته عقاب هست

عقاب یکی از بزرگ‌ترین و نیرومندترین

پرندگان جهان است. عقابها منظری مغرور و ترسناک و قدرت شکارگری بسیار

دارند. برخی از عقابها حین پرواز شکار خود را صید می‌کنند. عقاب طلائی را

گاه سلطان پرندگان گفته‌اند. عقابها سخت از خطر، مخصوصاً انسان گریزان

هستند وبندرت به آدمی حمله می‌کنند. عقاب توانائی بلند کردن یک آدم کوچک

اندام را دارد.

مشخصات

عقاب معمولاً از ۷۶ تا ۸۹ سانتی متر از نوک منقار تا انتهای دم طول، و از ۳ تا ۶ کیلوگرم جرم و بال‌هایش حدود دو متر بلندی دارد.

سر عقاب بزرگ و پوشیده از پر است. چشمانی درشت دارد که هریک از آن‌ها در یک

طرف سرش قرار دارد. از قدرت بینائی فراوان بهره‌مند می‌باشد. عقاب‌ها

می‌توانند از فراز آسمانها شکار خود را ببینند واز نقاط بلند همچون صاعقه

بر سر شکار نگون بخت فرود آیند. منقار نیرومند وتندی دارند. منقار عقاب

طلائی به پنج سانتی متر می‌رسد. برخی از عقابها منقاری بزرگ‌تر دارند.

رنگ و بال و طول و شکل عقابها از منطقه تا منطقهٔ دیگر اختلاف دارد به

طوری‌که در عقابهای آسیائی و اوروپائی وآمریکائی تفاوت آن نمایان است.

عقابها پاهایی نیرومند و به رنگ زرد و روشن دارند. عقابها برای درهم شکستن

شکار خود از منقار و چنگال پاهای خود استفاده می‌کنند. پاهای عقاب طلائی

پوشیده از پر (ریش) است، اما قسمت پائین پاها بدون پر می‌باشد.

محل زندگی

عقابها در علفزار و جنگل‌های زمین‌های پست و بر فراز کوه‌های بلند و

ناهموار و در نقاط دوردست و تقریباً دست نخورده توسط انسان زندگی می‌کنند.

با پرها و بالهای بلند، عقاب می‌تواند به آسانی پرواز وشکار خود را از زمین

بلند کند. عقاب گاه، با بالهای خود به شکار ضربه می‌زند. اما نمی‌تواند با

بال‌هایش بجنگد. عقاب هنگام جنگ از منقار و پاهای نیرومند خود استفاده

می‌کند، بیشتر عقابها قهوه‌ای رنگ و یا سیاه رنگ هستند. جوجه عقابها تا سن

بلوغ خود که چهار سال طول می کشد پر و بال کامل ندارند.

کوسه یکی از آبزیان نسبتاً بزرگ است.

اقیانوس‌ها ۷۰ درصد از سطح زمین را پوشش و بیش از ۲۰ هزار گونه از ماهی‌ها

را در خود جای داده‌اند که از این تعداد نزدیک به ۳۷۰ گونه، کوسه هستند.

مدت‌ها پیش از به وجود آمدن دایناسورها، کوسه‌ها فرمانروای آب‌ها بودند.

آنها نخستین بار بیش از ۴۰۰ میلیون سال پیش شکل گرفتند و در ۱۰۰ میلیون سال

اخیر به ندرت دستخوش تغییر و دگرگونی شده‌اند. امروزه کمتر گونه‌ای از

موجودات کرهٔ زمین چنین احترام و ترسی را بر می‌انگیزد.

این شکارچیان حیرت‌انگیز با خوردن موجودات ضعیف و زخمی، در بالای چرخه

غذایی دریایی قرار می‌گیرند. آنها با این کار به حفظ تعادل در سیستم طبیعت

کمک می‌کنند.از معروفترین کوسه‌ها می‌توان به

کوسه بزرگ سفید، کوسه ببری و کوسه سرچکشی اشاره کرد.

ادامه كوسه

کوسه‌ها ماشین‌های هستند که برای شکار تنظیم شده‌اند. آنها که متکی به حس

شنوایی مخصوصشان برای گرفتن شکار هستند، می‌توانند ارتعاش صدا را در

فاصله‌ای بیش از ۳,۰۰۰ پا تشخیص دهند. کوسه‌ها مخصوصاً به ارتعاشات با

بسامد پایین که از طرف شکار منتشر می‌شوند، حساسند. ارتعاش صدای بلندگوها

که شبیه صدای ماهی زخمی است، کوسه‌ها را به حالت جنون و از خود بیخودشدگی

می‌برد. هرچه که کوسه به شکار نزدیک‌تر می‌شود، حس بویایی‌اش بیشتر به کار

می‌افتد. کوسه‌ها می‌توانند یک قطرهٔ خون را در ۲۵ گالن آب تشخیص دهند

آب، درون سوراخ‌های بینی کوسه‌ها که در بخش تحتانی حلزونی شکل قرار گرفته

است جاری می‌شود. همچنین کوسه‌ها منافذی کوچک برای جذب سیگنال‌های

الکتریکی، که در هنگام حرکت حیوانات ایجاد می‌شود، دارند. این منفذها مانند

یک حس اضافی می‌مانند که به کوسه‌ها در یافتن شکار کمک می‌کند، حتی اگر

این موجود بداقبال در زیر شن‌ها مخفی شده باشد.همچنین دارای یک بخشی به نام

آمپول لورنزینی نیز هستند که یک سیستم حسی بسیار قوی محسوب می‌شود که در

قسمت پشتی و تحتانی پوزه حیوان قرار می‌گیرد

دندان‌ها

دندان‌های یک کوسه

کوسه‌ها به طور مداوم دندان‌هایشان را استفاده می‌کنند و از دست می‌دهند.

برخی از گونه‌ها در طول عمر خود نزدیک به ۳۰ هزار دندان درمی‌آورند. عمل

جایگزینی دندان در این جانوران دریایی همیشه رخ می‌دهد. هریک از دندان‌های

کوسه در ردیفی واقع شده است که با شکستن یکی، دیگری جایگزین آن می‌شود. وجه

تمایز کوسه‌ها از دیگر حیوانات به جز دندان‌های آن‌ها در اسکلتشان است.

اسکلت کوسه‌ها به جای استخوان، از مادهٔ غضروفی انعطاف پذیری است و چون

غضروف از استخوان سبکتر است، بنابراین کوسه‌ها برای شنا کردن نسبت به یک

ماهی استخوانی انرژی کمتری مصرف می‌کنند. پوست سختی تمام بدن کوسه را پوشش

داده است و

فلس‌های خمیده‌ای که جهت آن‌ها به عقب است، پوست را به سختی یک ورق سمباده

می‌کنند که کوسه را از آسیب محافظت می‌نمایند. همچنین این فلس‌ها هنگامی که

کوسه در حال شنا کردن است نیروی مقاوم آب را کاهش می‌دهند_

نوبته پلنگ

) جانوری از خانوادهٔ گربه‌سانان و کوچک‌ترین حیوان در میان چهار گربهٔ

بزرگ در سردهٔ پلنگیان[۳] است که شیر، ببر و جگوار سه عضو دیگر آنند.

زیستگاه پلنگ در گذشته از آفریقای جنوبی تا کره در سراسر آفریقا و جنوب

آسیا پراکنده بود. اما تخریب زیستگاه و شکار، قلمرو این حیوان را به شدت

کاهش داده و امروزه بیشترین تراکم پلنگ‌ها در آفریقای جنوب صحرا است.

اتحادیه بین‌المللی حفاظت از محیط زیست این حیوان را با توجه به کاهش جمعیت

و کاهش محدودهٔ زندگی آن در فهرست گونه‌های «در مرز تهدید به انقراض» قرار

داده‌است. اما با همهٔ این احوال جمعیت پلنگ‌ها از دیگر گونه‌های خویشاوند

خود یعنی شیر، ببر و جگوار بیشتر است و وضعیت حفاظتی بهتری دارد.

پلنگ در مقایسه با دیگر گربه‌سانان پاهایی کوتاه، بدنی کشیده و جمجمه‌ای

بزرگ دارد. بیشتر به جگوار شباهت دارد با این تفاوت که کوچکتر و لاغرتر از

آن است. پوستش با خال‌هایی گل‌مانند پوشیده شده که شبیه به خال‌های جگوار

است.

موفقیت بالای این گونه در حیات وحش تا حدی به قابلیت‌های شکارگری

فرصت‌طلبانه‌اش، انطباق‌پذیری‌اش با زیستگاه‌های مختلف، امکان دویدن با

سرعت ۵۸ کیلومتر در ساعت، توانایی بی‌نظیرش در بالارفتن از درخت حتی در

حالی که لاشهٔ بزرگی را با خود حمل می‌کند و همچنین توانایی شناخته‌شده‌اش

در حرکت پنهانی مربوط می‌شود. پلنگ تقریباً از هر حیوانی که بتواند شکار

کند تغذیه می‌کند و زیستگاه مطلوب او نیز از جنگل‌های بارانی تا نواحی

بیابانی متغیر است.

نوبته ببره

جانوری از تیرهٔ گربه‌سانان است که طول قامت آن به ۳٫۳ متر و وزن آن به

بیش از ۳۰۰ کیلوگرم می‌رسد و بزرگ‌ترین گونه از این تیره به شمار می‌رود.

این جانور دارای بدنی عضلانی و پاهایی بسیار نیرومند است. بدن ببر دارای

موهای بلند و برّاق به رنگ نارنجی، همراه با خط‌های سیاه عمودی می‌باشد.

جثّهٔ ببرهای نر بزرگ‌تر از ببرهای ماده است و همچنین موهای روی گونهٔ ببر

نر بلندتر از ببر ماده می‌باشد. ببرها جانورانی شبکارچی و مستقل هستند.

آن‌ها جانوران ماهری هستند و حتّی می‌توانند به بالای درخت‌ها بروند. این

جانوران بر روی زمین هم بسیار ماهر و سریع هستند و می‌توانند با یک حرکت

سریع طعمهٔ خود را شکار کند. جانورانی که ببرها از آن‌ها تغذیه می‌کنند

عبارت‌اند از: گراز وحشی، آهو، بوفالو و گاو اهلی و برخی پستانداران دیگر.

آن‌ها شناگران خوبی نیز هستند. گاهی این جانوران شب‌ها تا ۲۰ کیلومتر راه

می‌روند و در یک خیز می‌توانند ۱۰ متر بپرند، ولی با جثهٔ بزرگشان در نود

در صد شکارهایشان ناموفق هستند.

ببر بنگال پرشمارترین زیرگونه و ببر سیبری بزرگترین زیرگونهٔ ببر است. از ۹

زیرگونهٔ این جانور ۳ زیرگونه از جمله ببر مازندران منقرض شده‌اند و ۶

زیرگونهٔ دیگر نیز در خطر انقراض قرار دارند. قلمرو تاریخی این حیوانات از

میان رودان و قفقاز تا بیشتر نواحی شرقی و جنوبی آسیا امتداد می‌یافت اما این قلمرو امروزه به‌شدت کاهش یافته‌است.

نرها و ماده‌ها تنها در هنگام جفتگیری به مدّت چند روز در کنار یکدیگر

می‌مانند. ببرهای ماده پس از ۱۰۳ تا ۱۰۵ روز بارداری دو یا سه توله به دنیا

می‌آورند. توله‌ها تا چند سال همراه با مادر خود زندگی می‌کنند.

به طور کلی وزن ببرهای نر از ۲۰۰ تا ۳۲۰ کیلوگرم است و مادهٔ آن‌ها از ۱۲۰

تا ۱۸۰ کیلوگرم می‌باشد. میانگین قد در نرها ۲٫۶ تا ۳٫۳ متر و در ماده‌ها

۲٫۳ تا ۲٫۷۵ متر می‌باشد.

گرگها معمولاً زیر ریشه و تَنهِ درختان افتاده و یا حفرهایی که بوسیله

جانوران دیگر ساخته شده بسر می‌برند، احیاناً در سوراخ کوه‌ها نیز آشیانه

می‌گیرند، گرگها در جلگه‌ها و جنگلها و مناطق کوهستانی دیده می‌شوند. گرگ

حیوانی بسیار خطرناک است.

این گوشتخوار بسیار باهوش به صورت اجتماعی و در گروههای ۲۰ تایی زندگی

می‌کند. در داخل هر گروه یک جامعه طبقاتی بخوبی تنظیم شده وجود دارد که

توسط یک نر و ماده غالب هدایت و رهبری می‌شود، گروههای خانواده گرگها،

قلمرو گسترده‌ای تا هزار کیلومتر متر مربع را اشغال می‌کنند (۴۰۰ مایل

مربع). اعضاء یک گروه (گله) برای ردگیری، محاصره و کشتن طعمه‌های بزرگ مثل

گوزن کانادایی با همدیگر همکاری می‌کنند.از زیر گروه‌های آن می‌توان به گرگ

مکزیکی اشاره کرد.

گرگ‌های خاکستری پس از انسان بطور طبیعی گسترده‌ترین پستانداران بر روی

زمین هستند. البته امروزه به علت پیشروی انسان‌ها، گرگ‌ها بسیاری از مناطق

زندگی قبلی خود را از دست داده‌اند.

گرگ‌های خاکستری بطور متوسط ۸ تا ۱۲ سال عمر می‌کنند. در حالت حفاظت‌شده آنها قابلیت زندگی تا ۲۰ سال را نیز دارند.

طول بدن اکثر گرگ‌های خاکستری بین ۱۰۰ تا ۱۶۰ سانتی‌متر، طول دمشان ۳۰ تا

۵۰ سانتی‌متر، قد ۵۰ تا ۱۰۰ سانتی‌متر و وزنی بین ۱۵ تا ۸۰ کیلوگرم دارند.

گونهٔ مذکر معمولاً ۲۰ درصد بزرگ‌تر از گونه مونث است.

رنگ گرگ‌های خاکستری بطور اصلی خاکستری یا قهوه‌ای است اما می‌تواند طیف

رنگی سفید تا سیاه را نیز شامل شود. نواحی شکم و گلوی گرگ‌ها معمولاً رنگ

روشن‌تری نسبت به مابقی نواحی بدن دارد.

گرگ‌های خاکستری در دسته‌های ۸ تا ۳۵ تایی زندگی می‌کنند و یک آلفا (گرگ

مونث) رهبری گروه را بر عهده دارد. گرگ‌ها توسط ایجاد بو، صدا (شامل زوزه)،

حالت چهره و بدن با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند.

گرگ‌های خاکستری زیرگونه‌های فراوانی دارند که از آن جمله می‌توان به گرگ کوهستان راکی، گرگ قطبی،

گرگ مکزیکی، گرگ ژاپنی و گرگ ایرانی اشاره کرد.

روباه

روباه به رنگهای گوناگونی از سرخ پدیده طلائی تا قهوه‌ای شدید می‌باشند.

برخی از روباهان موی سیاه خالص دارند. روباه سرخ ممکن است آنرا روباه

نقره‌ای نامید. خطوط پوشش سرخ با خطوط سیاه روی پشت وشانه اش دارد. روباها

در بعضی جاهای دنیا گاه وقتی در معرض خطر هستند از جانب شکارچیان. چون

شکارچیان گاهی روباها را برای پوست پر موونرمش بدام می‌اندازند وشکار

می‌کنند. همچنین در بعضی جاها روباهان را نیز برای پوستشان پرورش می‌دهند.

پوشش روباه نقره‌ای مخصوصاً بواسطهٔ پوستش با ارزش است. روباهان قطبی

می‌توانند رنگ سفید یا آبی داشته باشند. هر دونوع بواسطهٔ تغییر فصلهای سال

تغییر می‌کنند. شبیه زمین اطراف آنها، روباه سفید در تابستان به رنگ

قهوه‌ای در می‌آید وبه رنگ محیط اطراف خود در می‌آید. روباه آبی رنگ، رنگش

از آبی روشن تا آبی خاکستری وتا رنگ تیره تر در تا بستان در می‌آید. زیرا

در نواحی بیابانی روباهان دیگر برنگهای محیط اطراف خود که خیلی متفاوت است،

تا علفزارها وبیشه‌های بی درخت، پشتخه‌ها، ومیان صخره به سر می‌برند.

مثلاً روباه خاکستری تقریباً درمیان صخره‌ها وبرگهای سایه دار جنگلها ظاهر

می‌شود. روباه یک حیوان بسیار باهوش و در عین حال زیرک است. در مناطق جنوب

ایران بخصوص کره بند بوشهر بنام توره و یا تاته توره و همچنین روهه نیز

نامیده می‌شود

كژدم ياعقرب

کژدم‌ها رنگ‌های مختلفی مثل زرد مایل به قهوه‌ای، قهوه‌ای، خاکستری و سیاه

دارند و اندازه آنها بین ۱۸ تا ۵/۱ سانتی‌متر مختلف است. ولی بواسطه شکل

بدنی خود که حالتی تخت و صاف دارد، می‌تواند از شکاف‌هائی به عرض ۳

میلی‌متر نیز عبور کنند و خود را وارد خانه سازند.

کژدم‌ها در محیط خارج از خانه در شکاف و درز بین سنگ‌ها، زیر پوست درختان،

بین هیزم‌ها و مانند آن یافت می‌شوند و در محیط داخل خانه حمام، دستشوئی،

آشپزخانه و محیط‌های مرطوب دیده می‌شوند. این جانوران در طول روز در

گوشه‌ای بی‌حرکت و پنهانند و در طی شب فعالیت خود را آغاز می‌کنند و

به‌دنبال شکار خود می‌روند و سم خود را از طریق نیش که در انتهای دم آنها

وجود دارد به شکار خود تزریق می‌کنند

شکار

کژدم‌ها اغلب حشرات موذی را به دام می‌اندازند و از این نظر اهمیت دارند. آنها اغلب سوسک‌های سیاه و اگر بتوانند

قورباغه‌ها را نیز شکار می‌کنند. آنها پس از شکار، طعمه را ابتدا نیش

می‌زنند سپس با حرکات کلیسر یا به عبارتی آروارههای خود شروع به خرد کردن

بدن طعمه می‌کنند و در این موقع بر اثر ترشح آنزیمی آن را به صورت مایع در

می‌آورند. در ناحیه دهان دارای پرزهایی هستند که به صورت فیلتر عمل می‌کنند

و از ورود ذرات غذایی کوچک به مری جلوگیری می‌کنند زیرا مواد غذایی فقط

باید به صورت مایع وارد شوند. بنابراین عقرب مواد سفت را به صورت تفاله‌های

گلوله شده به دور می‌اندازند. به همین دلیل است که عمل خوردن غذا در

عقرب‌ها به طول می‌انجامد و گاهی تا ۲۴ ساعت طول می‌کشد. همچنین عقرب‌ها به

آب نیاز دارند و عقرب‌های نواحی مرطوب معمولاً آب را به صورت جداگانه

می‌نوشند و عقرب‌های نواحی خشک نیز آب مورد نیاز را از بدن طعمه فراهم

می‌کنند. عقرب‌ها پس از غذا خوردن، ساعت‌ها به تمیز کردن خود می‌پردازند و

به وسیله مایعی که از دهان ترشح می‌کنند، به تمیز کردن پاها و کلیسرهای خود

می‌پردازند. عقرب‌ها گرسنگی و تشنگی مقاومت زیادی دارند به طوری که

می‌توانند ماه‌ها بدون آب و غذا زنده بمانند.

گونه‌ها

از حدود ۲۰۰ گونه متفاوت عقرب که در سراسر دنیا پراکنده‌اند فقط حدود ۲۰ گونهٔ آنها سمی هستند و در میان آنها نوعی

عقرب قرمز هندی کشنده‌ترین گونه می‌باشد که میزان کشندگی آن در ایالت‌های هند بین ۴۰ تا ۳۰ درصد گزارش شده‌است.

کژدم گونه‌های زیادی دارد که در ایران دو گونه ایرانوس و خوزستانوس در ایران کشف و نام عقرب ایرانی به ثبت رسیده‌اند